Bu çalışma, Üçlü Kriz’i merkezine oturtan ve Liberal-Üretkenlik modeline alternatif bir kalkınma modeli olarak kurgulanan Yeşil Ekonominin (ya da “yeşil kapitalizm”) nasıl şekillendiğini tartışmayı amaçlamaktadır. Bu modelin hangi tarihsel koşullar içerisinde öne sürüldüğü, neoliberalizme (ve finansallaşmış bir kapitalizme) tutarlı bir şekilde nasıl eklemlendiği, ekolojik krizi sorunsallaştırmadaki yetersizliği ve nihayetinde kapitalizmi sistemik/organik kriz döngüsünden çıkartma olasılığı üzerine eleştirel bir değerlendirme yapılacaktır. Sırasıyla, önce ekolojik modernizasyona dayanan bir tekno-ekonomik paradigmanın, dolayısıyla arz-talep dengesini düzenleyen ve kârların yeni sürdürülebilir yatırımlara aktarılmasına olanak tanıyan yeşile boyanmış bir birikim rejimi ile birikim sürecini destekleyen toplumsal kurum ve normların oluşturduğu bir düzenleme tarzının temel unsurları ele alınacaktır. Birikimin siyasal-toplumsal uzantılarının sürdürülebilirliğine yönelik çeşitli stratejiler ile bunların ekolojik denge açısından taşıdığı riskler de bu bölümde tartışılacaktır. Daha sonra, küresel pazarlarda mal ve sermaye hareketlerini yeniden yapılandıran bir uluslararası rejimin hangi enstrüman ve politikalarla biçimlendirildiği irdelenecektir. Son bölümde ise, muhalif kesimleri bölecek seçici politikaların ve taktiksel ittifakların ‘yeşil ekonominin yönetişimi’ adı altında inşa edilişi ve sivil toplum kavramının canlandırılarak toplumsal değişimin ana aktörlerinden birisi konumuna yükseltilişi üzerinde durulacaktır. Sonuç olarak makalede, Yeşil Ekonominin mevcut kriz eğilimlerini tersine çevirmek açısından gerçekçi bir alternatif önermediği iddia edilecektir.

Yakın bir döneme kadar çevre sorunlarını inkar eden veya bunlara kayıtsız kalan hükümetler, çok uluslu şirketler ve uluslararası kuruluşlar, gitgide çevre dostu gibi gözüken büyüme odaklı birikim stratejilerine ve düzenlemelere yönelmektedirler. Bu çalışma, Küresel İklim Değişikliği söylem ve politikalarının Yeşil Ekonomiye hangi mekanizmalar aracılığıyla eklemlendiğini ve bunların Üçlü Kriz (birikim krizi, ekolojik kriz ve meşruiyet krizi) bağlamında nasıl şekillendiğini tartışmayı amaçlamaktadır. Doğal kaynakların metalaştırılmasına dayanan yeni (yeşil) büyüme paradigmasının sermaye birikiminin çelişkilerini keskinleştirmenin yanı sıra gelişmiş ve gelişmekte olan ülkeler arasındaki uçurumu daha da arttırarak ekolojik emperyalizmi derinleştireceği iddia edilecektir. Bu bağlamda öne çıkan ve dolasıyla karbon piyasalarının genişlemesinde belirleyici olan yeşil enerji yatırımları ve neoliberal çevre koruma projeleri Tanzanya ve Türkiye örnekleri ile tartışılacaktır. Her iki örnekte de görüleceği gibi toprak ve su gaspıyla sonuçlanan REDD+ ve HES projeleri, yerel halkların mülksüzleşmesini de beraberinde getirmektedir.

ANAHTAR KELİMELER: Yeşil Ekonomi; Üçlü Kriz; İklim Değişikliği; Karbon Piyasaları; Toprak ve Su Gaspı; Türkiye; Tanzanya

This paper focuses on the process of internationalisation of accumulation, and tries to uncover the multiple power relationships among different capital groups in Turkey. The internationalisation process created a whole series of new contradictions between the capital fractions, which have a strategy of international expansion, and those with a strategy of limited expansion within the national scale. It also made it more difficult for the leading party (AKP) to specify an economic paradigm within which conflicts over competing interests can be negotiated and accumulation secured in the long run. Thus, the paper argues that not only is the present structure of Turkish economy expressive of both the search of globally expanding capitals for new areas for expansion and the fight for domination in the domestic market, but that the struggle between them also shapes both inter- and intra-class relations of power and intra-state conflicts over economic policies.

The role of organic intellectuals in mediating management ideas

Over the past two decades, there has been increasing interest in the history of management thought in peripheral countries. The consequent body of literature often focuses on the contestation  among different Western traditions in social sciences or institutional models. In turn, it largely downplays the social context of intellectual production and the transformational actions of agents.  Using the Gramscian notion of ‘organic intellectual’ as a point of departure, this article explores the function business education and educators perform within the context of early capitalist development in a late developing country: Turkey. By doing so, it analyses the role of the cadre of administrative and organization sciences, moving back-and-forth across the institutions of civil society and operating in various parts of the state apparatus, in socializing people into particular values and legitimating management as an academic discipline and a field of practice.

Keywords: business education; Gramsci; late development; organic intellectuals; Turkey

 The emergence of a specific business group in Turkey, Islamic capital (aka Green capital or Anatolian Tigers), has been an interesting topic for many researchers. Some scholars explain their rise in terms of individual efforts or ‘entrepreneurial spirit’. Others either rely strongly on the religious/conservative discourse of such businessmen, or concentrate on their specific consumption patterns and lifestyles as the main indicator of class formation. Besides, since contradictions among different business groups (capital fractions) are generally reduced to distributional conflicts, the rivalry between Istanbul-based business circles and Anatolian Tigers are equated to size and region related conflicts. This also leads to a general misconception that Islamic capital was mostly composed of small and medium-sized enterprises (SMEs) and that its economic domain is reducible to an enclave or sub-economy. However, there has been a significant change in its size, scope and regional orientation; hence it is not fair to label all SMEs as Islamic. Despite the growing literature, researchers still have difficulties in distinguishing between the two. This article discusses the development of Islamic capital from a rather different perspective. It argues such research does not provide a criterion on which Islamic capital as such can be identified as a separate capital fraction that can pursue a distinct and collective agenda. Indeed, a group of individual capitalists arising out of some incidental concurrence of interest does not constitute a separate fraction. For fractions are ‘the portions of capital, distinguished from one another by some structural characters referring to distinct positions in the process of capital (re)production and circulation’. These assertions do not deny the  explanatory capacity of the term ‘Islamic capital’, but instead assert the necessity of an alternative framework that can explain this peculiar mode of capital accumulation in relation to Islamic motifs (specific formulation of Islam as a regulatory force) but without reducing religion to a ‘mere tool’ for economic success.

Dünya, bilim ve teknolojideki baş döndürücü gelişmeler ile yeni bir çağın gelişini kutluyor. Sibernetik ve genetik teknolojisi 20. yüzyılın yeniliklerinin bir tarafında yerini alırken öteki tarafında ise telekominükasyon teknolojilerindeki göz kamaştırıcı gelişmeler ardarda sıralanıyor. Bizler, bir yandan bu gelişmelerin toplumsal alanın  sınırları içindeki hemen her faaliyetimize hızla yayılmasını izlerken, öte yandan teknolojinin yeni çağın politikası, ekonomisi, güç dağılımı ve toplumsal denetiminin işleyişiyle de hem maddi hem de ideolojik biçimlerde çok yakından ilişkili olacağınım fark ediyoruz. Ve soruyoruz: Teknoloji demokratik toplum idealinin neresinde yer alıyor?

This research provides an analysis of the recent political confrontation between certain state apparatuses/branches and the AKP governments (Adalet ve Kalkınma Partisi, Justice and Development Party) in Turkey. It critically assesses the researches on AKP. Each chapter addresses, de-constructs and/or re-constructs the main arguments in these researches to provide an alternative theoretical and historical framework for a final assessment of AKP. It offers a class-theoretical account of the power-bloc based on the relational-approach of Poulantzas as modified by Jessop’s Strategic Relational Approach. Two points are emphasized. First, institutions do not determine social antagonisms; rather, diverging interests of the dominant class(es)/fractions, which are represented in different state-apparatuses, appear as internal contradictions of the state. Second, it does not regard AKP’s democratic rhetoric as pure lip-service or as a pragmatic choice intended to meet EU conditionalities. It argues that the current contradictions between different state-apparatuses represent the ongoing struggle among various social forces over the form of the state. AKP reorganizes the state’s modes of representation, internal articulation, modes of intervention. Lastly, the research addresses the implications of AKP’s project on the balance of forces and state-form, discussing the political confrontations between certain state-apparatuses and AKP government(s) and the resulting problems for the institutional unity of the state and for political choreography.

The fusion of computer and telecommunication technologies over the past 20 years created a world wide web of computer networks. These networks, particularly Internet, adopted by people who want to communicate with each other and become integral part of business, intellectual, political and social life. Therefore, there is an on-going discussion on the potential of Internet as a chance to reconsider civic engagement, political participation, and democracy. The thesis assesses the main arguments in applying democratic principles to the Internet. It investigates the theoretical bases of these ideas, and discusses factors that will effect their potential development. Within this context, in addition to the theoretical discussions, thesis designed a case study to question the role of Internet during 1999 Kocaeli earthquake. The aim of the study is to explore whether Internet can enhance participatory democracy and revitalise public sphere. The conclusion of the thesis is, Internet can only mirrors the culture in which it evolves rather than guiding it. Internet, by itself, do not obtained the power to establish a specific agenda for the rest of the public and do not realized the promise of participation for community dialogue.